Vermoeiende week

Zoals jullie hebben kunnen lezen heb ik vorige week EINDELIJK mijn diagnose gehad.

Het valt me op dat de afgelopen week (daarom) heel vermoeiend is geweest.
Veel afgeleid in mijn hoofd en toch ergens ook wel veel frustratie naar de buitenwereld.
Op de 1 of andere manier denken mensen nu ineens dat ik dingen niet kan? dingen die ik normaal ook gewoon zonder enige moeite doe. 
Ik snap het ergens wel hoor, maar het is toch wel vreemd als je het stempeltje hebt dat ze er dan ineens overdreven rekening mee gaan houden.

Ik denk dat het meest vermoeiende deel ook wel is dat je steeds uit moet leggen dat je nog steeds dezelfde persoon bent, en ook wel gewoon nog steeds dezelfde behandeling wilt als daar voor.... Dat lijkt me toch niet zo veel gevraagd?!

Misschien moeten de mensen ook gewoon even wennen en zijn ze bang dat ze mij over-vragen..
Ik weet het niet zo goed, het is een gek gegeven zo!

Soms denk ik ook wel eens dat ik zo moe ben omdat er nu een soort rust over me heen komt en het deel accepteren er is.. of komt ... hoe je het maar wilt benoemen.
Ik geef mezelf ook maar even de tijd om dan gewoon maar moe te zijn..

Gelukkig schijnt het zonnetje weer regelmatig, we gaan weer naar het voorjaar toe daar ben ik heel blij mee!

Allemaal een heel fijn weekend gewenst.

Veel liefde, Simone