Het volgende hoofdpijn punt dient zich alweer aan
Nou hoofdpijn punt nummer zoveel...
Vanmorgen nam het UWV weer contact met me op.
Echt niks om deze mevrouw, ze is heel erg begripvol geweest alle tijd dat ik in de ziektewet zit.. ( zo'n anderhalf jaar).
Maar jeetje, ze heeft het steeds over integratie, en dat er wel plekken zijn voor mensen met autisme die kunnen helpen met integratie. Ja leuk allemaal, maar mag ik ook nog even verwerken wat mij de afgelopen week allemaal is overkomen?
Misschien is overkomen niet het juiste woord maar ik weet eventjes geen betere benaming hiervoor.
De paniek sloeg dus alweer flink toe, met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen het gesprek afgemaakt met deze beste mevrouw.
Ik snap heel goed dat het de bedoeling is dat ik weer aan het werk kom hoor... maar kan ik dit wel? Waarom zou het me nu wel lukken terwijl in het verleden is gebleken dat het simpelweg steeds vast loopt...?
Mag ik dan ook even iets langer de tijd hebben om het op te lossen of in ieder geval om te kijken wat er nodig is zodat het me eventueel wel lukt... niet dat ze na de diagnose na een aantal dagen alweer aan de telefoon hangen...
Echt waar dit is echt een puur paniek factor...
Het is absoluut niet dat ik niet wil werken, en mijn ziektewet uitkering loopt ook maar tot 28 juli van dit jaar. Alleen dat al maakt me bang.
Word ik dan gedwongen dat masker weer op te zetten en na een half jaar weer tegen de lamp te lopen? Of ga ik goede begeleiding krijgen om het vast te kunnen houden... Ga ik het überhaupt kunnen en wat kan de psycholoog voor me betekenen hierin? Valt het überhaupt voor de buitenwereld te snappen dat het misschien wel helemaal niet lukt? Moet ik hierin dalijk weer iemand zien te overtuigen dat het niet lukt of wat me mankeert? Blijft het gevecht zich op deze manier aanhouden of ga ik hier ooit een oplossing in vinden?
Ik heb geprobeerd om veel uit te zoeken ook met betrekking tot uitkeringen. Niet omdat ik niet wil werken maar ook een soort zekerheid en duidelijkheid voor mezelf. Ga ik het inderdaad redden om normaal te kunnen werken of krijg ik wel een soort van vangnet.. wordt ik afgekeurd? Ik word er helemaal gek van hoeveel vragen er tegelijk door je hoofd kunnen gaan.
Helaas heb ik gelezen dat ik op een WAJONG geen recht meer heb... omdat ook mijn diagnose 1 maand te laat gesteld is. Tot en met je 30e kan je hier wat mee daarna is ook dat klaar. Dan word het dus een WIA of een IVA... er is gewoon En nu mijn hoofd zo tekeer gaat durf ik ook niet zo goed te vragen naar zulke dingen en te bellen...veel te weinig informatie.
De indruk die ik dan krijg is dat mensen denken dat ik niet wil werken i.p.v het niet kunnen... Dat het gezien wordt als een soort onwil terwijl ik eigenlijk alleen maar duidelijkheid wil en rust.
Ik ben zo vreselijk moe ondertussen, alles kost me enorm veel moeite en kan elk moment in huilen uitbarsten. Ik hoop zo dat ik ergens de moed op kan brengen om duidelijkheid te creëren in dit onderwerp!
& als jullie iets weten laat het me alsjeblieft weten! deautiblogger@gmail.com. Alle tips en tricks zijn welkom!!!
Veel liefde, Simone