NERVOSITEIT&ANGST

Oke, 2 dagen uitrusten zei de bedrijfsarts.
Hoe dan? ik ben minstens al die tijd bezig met het bedenken van het volgende telefoon gesprek.
Alle zweet klieren gaan open, alle overzicht is weg en met een beetje pech hang ik uren boven de wc om alles eruit te gooien.

Het gevoel hebben dat je klungelbenen hebt en wankel staat. Apathisch zijn en nergens je focus op kunnen leggen, dat allemaal alleen maar voor dat ene telefoongesprek.

Had me dan gewoon duidelijk verteld wat er van me verwacht wordt en hoe ik dit moet gaan uitvoeren.
Waarom moet ik continu herhalen dat ik dingen niet zelf kan bedenken met stress erbij.
Elke keer weer die strijd om uit te leggen wat mijn beperking daadwerkelijk is.
Ik denk dat deze bedrijfsarts geen kaas gegeten heeft van het hele autisme plaatje.

Kan het haar ook niet kwalijk nemen absoluut niet... maar toch was het handiger geweest als ze toch van me aan had genomen dat ik meer duidelijkheid nodig heb en niet tegen onverwachte dingen kan.

Ik kan het allemaal prima camoufleren hoor... dat heb ik in de loop van de jaren wel geleerd. Maar juist dat is op dit moment niet de bedoeling. 

Ik had een bel afspraak, je belt en ze kunnen je niet met de juiste persoon doorverbinden. "dan mailen we je bedrijfsarts wel dat ze jou belt" HALLO, onduidelijkheid. 
Kan deze mevrouw natuurlijk niks aan doen aangezien zij niet weet wat mijn status is op dit moment. Ze mag namelijk niks inzien door de privacy wet.

Ik ga dus maar even afwachten tot ze me terug belt. Ik hoop dat ik dit snel allemaal af kan sluiten.

Ik word gek van alle kwaaltjes die dit weer met zich meebrengt.
Ik ben zo enorm misselijk, mijn armen voelen zwaar en doen pijn, ik sta wankel op mijn benen en ben zo ontzettend moe!
Ik slaap opzich prima als ik eindelijk in slaap ben dat is het probleem niet. De stress die deze situatie geeft dat is het grootste probleem.

Ik ben best een beetje bang voor de toekomst. Hoe moet dat nou met mij ? kom ik hier echt nog wel vanaf of leer ik hier mee omgaan?
Komt er überhaupt begrip?
Ik betwijfel of het beter word. Het verleden wijst uit dat het nu alleen maar meer word dat ik er last van heb.

Is het misschien het feit dat ik er aan toe heb gegeven dat het voor mij zo  werkt?
Heb ik er daarom meer last van omdat ik het niet meer camoufleer. Het niet meer voor mezelf zo draai dat het lijkt alsof ik er geen last van heb?

Geef mij maar gewoon lekker een uitgestippeld leven waarbij ik mij op mijn gemak kan voelen.

Ik zal nog even terug komen hier als ze heeft gebeld, kijken of er wat duidelijkheid kan komen en kijken of deze mevrouw mij werkelijk wel begrijpt.

Nou de beste mevrouw belde terug aan het einde van de dag.
Ze leek zich van geen kwaad bewust dat ze me niet eerder had terug gebeld, terwijl het terugbel verzoek van 10 uur vanochtend was.

Of ik niet 1 huisje zou kunnen doen met lieve cliënten, of ik zelf nog boodschappen deed... Dit heb ik nog nooit zelf gekund of nouja gedurfd maar dat ging er bij haar niet in.
Ze begrijpt er helemaal niks van en dat is echt enorm frustrerend.

Gelukkig deed het me minder dan ik had gedacht.
We gaan het volgende week maar weer zien dan moet ik weer contact met haar opnemen.

Veel liefde, Simone