MISSENDE EMOTIES (?)

Dit vergt toch wel de nodige uitleg. Dus ik zal proberen om bij het begin te beginnen....

De eerste keer dat ik merkte dat voornamelijk de dood niet zo heel gek veel met me doet was toen mijn oma overleed. Ik was 6 jaar oud en heb haar tot op de dag van vandaag niet gemist..
Ik was oud genoeg om door te hebben wat er aan de hand was en toch deed het me niks.
Als ik al huilde was dat omdat andere mensen dat ook deden...

Zo ook met mijn tante die overleed. Dit was op 9 jarige leeftijd en zij heeft gekozen voor euthanasie ( zelf gecontroleerde dood). Dit is natuurlijk erg maar zo voelde ik het niet. Ik was er vooral boos om dat ik niet naar de Efteling mocht wat mij op die bewuste dag wel was beloofd. Echter konden mijn ouders dit natuurlijk niet opbrengen omdat zij wel verdriet ervaren.
Ook haar heb ik nooit gemist. Ik voel wel een soort trots voor haar, ik ben trots op hoe zij alles heeft aangepakt al ben ik het niet altijd met haar eens.
Ze had al vanaf haar jongere jaren anorexia en daarna kreeg ze huidkanker. Omdat haar lijf niet opgewassen was tegen de kanker voornamelijk ook door de anorexia heeft ze gekozen om zelf te bepalen wanneer ze ging overlijden. Toch zit tot op de dag van vandaag die Efteling mij dwars... Wat rationeel gezien natuurlijk enorm egoïstisch is.

Daarna overleed mijn liefste opa. Bij deze opa waren wij als we een dagje vrij waren. Mijn opa was de directeur van een groot automerk en moest dus geregeld auto's ophalen of hij was te vinden op kantoor. Wij als kleinkinderen mochten altijd mee.
Hij overleed uiteindelijk doordat hij eigenwijs was. Hij had een probleem met zijn nieren, hij mocht geen zout meer eten maar bleef dit toch stug doen. Hierdoor heeft hij zichzelf vergiftigd en is overleden.
Ook bij hem heb ik nooit gemis gevoelt.

De laatste die tot nu toe overleden is van mijn directe familie is mijn andere opa.
Hij heeft een hersenbloeding gehad toen hij voor een reguliere check naar het ziekenhuis moest.
Ik was toen het duidelijk werd samen met mijn oma aan het grappen dat ze dan eindelijk haar gang kon gaan. Dit was hiervoor niet mogelijk omdat mijn opa ook een soort van spierziekte had en oma eigenlijk zijn oppas was.
Ik kan me voorstellen dat dit raar over komt, maar ik kon me zo goed voorstellen dat het voor haar een soort verlossing is geweest om weer te kunnen gaan en staan waar ze wilde.
Niet dat zij hem niet mist hoor... bijna onmogelijk ook na geen idee 55 jaar huwelijk?
Ik daarin tegen voel dat gemis echt totaal niet.

Ik had hier van de week een gesprekje over met mijn moeder. 
De laatst genoemde is de vader van mijn moeder. Zij mist hem natuurlijk wel en dan voornamelijk bij evenementen waar ze graag van had gewild dat hij hier bij was.
Of als er ergens in de stad iets verbouwd word, dan denkt ze aan hem. Niet dat hij uit de bouw komt maar hij vond dit altijd erg fascinerend en hij volgde dit soort processen altijd.

Een collega van mijn moeder moest haar hondje in laten slapen. 
Mijn moeder vertelde mij dat haar collega de hond erg mist. Dat deed me denken aan mijn hondje die ik 15+ jaar bij me heb gehad. Eigenlijk tot het moment dat ik op mezelf ging wonen.
Die is in 2018 ingeslapen en ook hem heb ik tot op de dag van vandaag nooit gemist.
We hadden het erover dat dit eigenlijk best vreemd is. Ik voel dat totaal niet en vind het ergens beschamend om dat te delen met de mensen om mij heen. Zij missen hun geliefden wel.

Zo hebben wij in onze kast ook een soort gedenkplekje staan van de opa en oma en tante van Tim. Ik vind dat onnodig en hecht daar echt geen waarde aan. Tim daarentegen die bewaard dingen die van de overleden dierbaren zijn geweest. Ik kan me hier niks bij voorstellen maar ik laat het maar gebeuren omdat ik wel kan snappen dat het voor hem belangrijk is.

Ik kan me heel goed voorstellen dat jullie nu denken goh wat een vreemde vrouw. Voelt er helemaal niks bij en doet er zo luchtig om.
Ik zou soms willen dat ik het missen zou kunnen voelen. Zo zegt Tim wel eens tegen me dat ie me mist als hij niet bij me is.... Ook dit voel ik niet. Ik heb wel eens dat ik denk.. Goh zou fijn zijn als hij er nu was of me even een knuffel kon geven. Valt dit onder missen? Geen idee ik denk dat iedereen dat op zijn eigen manier ervaart.

Ik merk dat ik veel sociaal aangeleerde dingen doe en zeg. Of ik het ook daadwerkelijk zo voel dat weet ik niet nu ik dit schrijf. Ik kan mij geen gevoel naar voren halen en dat is behoorlijk frustrerend.
Gelukkig dat de mensen om mij heen ook niet van mij verlangen om die emotie te voelen want die heb ik nou eenmaal niet.

Zo mis ik ook het echte boos zijn. Ik zeg wel eens dat ik boos ben of gedraag me zo maar toch is dit eigenlijk achteraf altijd teleurstelling. Boos zijn is het niet wat ook vreemd is. Mensen kunnen bij mij heel ver gaan en het enige wat er uiteindelijk gebeurt is dat ik teleurgesteld ben ik hoe mensen mij behandelen of met mij omgaan.

Ik heb verder ook geen idee of dit wat te maken heeft met het ziektebeeld dat bij mij eigenlijk nog niet compleet gediagnosticeerd is namelijk het Autisme. Ik wil hier wel een keer onderzoek naar doen om dit uit te sluiten of juist te bevestigen voor mezelf. Want dat maakt dat ik dan natuurlijk niet vreemd of raar ben dit hoort dan gewoon bij mij en ik hoef voor mezelf geen sociale verwachtingen te voldoen.

Nu er steeds meer naar voren komt wat eigenlijk een beetje vreemd is en niet in het normale plaatje hoort heb ik mijn moeder van de week ook een vraag gesteld.
De vraag luide... Vond ik het als kind al vervelend om te douchen?
Ik krijg het douchen namelijk niet in mijn routine en ik vind het niet bepaald fijn om te doen.
Zo lijkt het in de ochtenden als ik net wakker ben en ik ga douchen of er een soort laagje over mijn huid zit en dat voelt niet fijn als er water overheen stroomt.
In de avond is mijn structuur zo vastgeroest dat ik dan gewoon simpelweg geen tijd maak voor het douchen.
Zo bedenk ik voor de ochtenden vaak ook redenen om niet te hoeven douchen of het uit te stellen.
Het antwoord van mijn moeder was : "Je deed het wel maar het leek alsof je het tijdsverspilling vond om onder de douche te gaan" 
Ja hier heb je het... Ik heb er in mijn hoofd geen tijd voor en in die 10 minuten dat ik moet douchen kan ik 100000 andere dingen bedenken om te doen en het zo dus uit te stellen.

Zo vind ik heel veel dingen tijdsverspilling. Ik kan die dingen niet zelf controleren of doen wanneer ik het wil...Wat ook weer egoïstisch over komt maar zo gaat het wel in mijn hoofd.

Ik deel deze dingen omdat het vaak niet uit onwil is van de mensen die hier ook tegen aan lopen.
Ik deel dit omdat het dus een ding is waar je geen controle over hebt het gebeurd zo. Daar kan je niks aan doen.

Het is voor mij wel een enorm stressvolle week. Ik kwam er dus achter dat ik al 5 dagen niet had gedoucht. Ik was me wel met een washand maargoed dat is natuurlijk niet best. Ik moet mezelf er dan toe dwingen het te doen en stel het het liefst toch nog eventjes uit. De smoesjes om niet te hoeven gaan spoken allemaal weer door mijn hoofd...

Zo ook met betrekking tot werk... 
Mijn schoonvader vroeg mij van de week of ik alweer werkte. Mijn antwoord hierop was waarschijnlijk het eerst komende jaar sowieso niet.
Mijn schoonouders keken hier wel raar van op. Maar ook dit kan ik uitleggen en dat heb ik dan ook gedaan.

Ik zit niet lekker in mijn vel, eigenlijk kan ik niet heel veel tegenslagen aan op dit moment. Het gevoel hebben overal in te falen vreet aan me. Vooral ook omdat het niet echt lukt om mijn structuur en standaard taken uit te voeren.
Als dit me al niet lukt hoe moet ik dan werken? en helemaal werken zonder enige begeleiding.... Omdat ik nog geen officiële diagnose heb , heb ik geen poot om op te staan.

Ik zoek nu de dingen waarvan ik weet dat ik er goed in ben... Zo komt de klap wel harder als ook dat niet lukt maar dat kan ik ergens wel weer oppakken door middel van lijstjes en de hulp van Tim.

Zo wil ik al de hele week de kapstok kast opruimen. Er hangen te veel jassen, liggen te veel schoenen maar het lukt me niet om dit te doen omdat ik geen idee heb waar ik dan die spullen weer moet laten. Tim kan hier best boos om worden als ik hierdoor het gevoel heb te falen.
Dit gevoel van falen komt alleen doordat Tim tegen me heeft gezegd er hangt te veel en ik kan nergens meer bij. Mij was het niet zo opgevallen.
Ik merk vooral dat ik het heel goed wil doen voor Tim en hem niet wil teleurstellen door dit niet op te ruimen. Het is een gevoel dat lastig is om te omschrijven maar ik wil gewoon ook eens goed genoeg zijn en het goed genoeg doen.... Ik zie toch zeker zelf ook wel dat dit opgeruimd moet worden!?

Zo is mijn doel voor deze week ook zeker om die kast op te ruimen en ik moet iets minder streng zijn voor mezelf. Maar helaas, ik heb nog niet uitgevonden hoe ik dit moet doen.

Ik wil jullie in de volgende blog updaten over dit probleem.... als ik het niet vergeet tenminste.

Bedankt voor het lezen.
Veel liefde, Simone